Evimizin salonuna hoş geldiniz

Kapıyı açıp içeri girdiğinizde sizi ilk karşılayan yerdir salon. Misafirlerin ağırlandığı, çayın demlendiği, kahkahaların yankılandığı, tartışmaların başladığı ve belki de son bulduğu yer… Kısacası evin kalbi.

Salon sadece bir yaşam alanı değil, aynı zamanda aile olmanın resmini çizen sahnedir. Her köşesinde bir iz vardır; koltuğun kenarındaki yastık izinde bir çocuk uyumuş, masanın üzerindeki çerçevede eski bir bayram günü gülümsemişiz. Sehpanın altında duran birkaç kitap, uzaktan kumandanın yer değiştirmiş hali, koltuğun ucuna ilişmiş bir battaniye… Tüm bunlar, aslında o salonun yaşayan bir varlık olduğunu fısıldar bize.

Birçok evde salon, sadece misafir ağırlamak için tasarlanmış bir “gösteri alanı” gibi görünür. Ancak zamanla işler değişir. Pandemiyle birlikte salonlar ofislere dönüştü, sınıflara dönüştü, sinema salonlarına dönüştü. Evdeki en büyük odanın artık sadece güzel görünmesi değil, işlevsel olması gerektiğini öğrendik. Salonda sabah toplantılarına katılan bir anne, ders yapan bir çocuk ve yoga matını seren biri aynı anda var olabildi.

Salon dediğimiz yer, aslında hepimizin iç dünyasını biraz da dışa vurduğu alan. Kimimiz minimal bir düzeni tercih ederken kimimiz “her şey elimin altında olsun” der. Bazıları için çiçeklerle dolu bir köşe, diğerleri için loş bir lambanın altına yerleştirilmiş okuma koltuğu vazgeçilmezdir. Salon, karakterimizin sessiz bir tercümanıdır.

Bu odada sadece zaman geçirilmez, anılar biriktirilir. Sessiz akşamlar, toplu izlenen diziler, yılbaşı kutlamaları, bayram sabahları hep orada yaşanır. Hatta bazen konuşmadan, sadece birlikte oturarak paylaşılan huzurun merkezidir.

Salona “hoş geldiniz” demek, aslında biraz da evimize, kendimize, hayatımıza hoş geldiniz demek gibidir. Çünkü orası yalnızca dört duvar değil; yaşamın iç içe geçtiği, duyguların harmanlandığı, her evin ruhunu taşıyan yerdir. Orada sessizlik bile anlam taşır.